Καλικάντζαροι

Όταν ήμουν μιτσιά, κάθε γιορτές τζιαμέ που ούλλα τα άλλα τα παιδάκια επεριμέναν να δούν τον Άγιο Βασίλη, εγώ επερίμενα να δώ τους καλικάντζαρους. Ήξερα πώς δεν υπήρχε αυτός ο παιδέρας παππούλης με τα ροδοκόκκινα μάγουλα του μεθύστακα και την σκεμπούα που πιάνει ούλλα τα μωρά τζιαι καθίσκει τα πάνω του, τζιαι πως τα δώρα μου τα έφερναν οι γονιοί μου τζιαι εβάλλαν τα κάτω που το δέντρο. Εξάλλου σε όσα πάρτυς με πήγαιναν καταλάμβαινα πώς κάποιος μαλάκας εντύνετουν Άγιος Βασίλης , που συνήθως ξεχώριζε το μαύρο του μουστάτζι πάνω που την ψεύτικη γενιάδα του.

Εμένα άλλο με έτρωε! Να δώ καλικάντζαρους. Στο σχολείο οι δασκάλοι ελέαν μας πολλά, τζιαι είχα μεγάλη αγωνία να έρτουν τα Φώτα για να μείνω άγρυπνη τζιαι να φκώ στην ταράτσα του σπιθκιού μου να πιάω ένα καλικάτζαρο στα πράσα. Αγγούρι! Ακόμα καρτερώ τζιαι εν είδα, εκτός αν κυκλοφορούν ανάμεσά μας τζιαι έχουν άλλη μορφή , τζιαι εν τους επήρα χαπάρι.

Που την άλλην, σκέφτομαι πως οι αρχαίοι ημών προγόνοι μας μπορεί να ήταν πολλά αθκιασεροί τζιαι επλάθαν μύθους για να φοητσιάζουν τα κοπελλούθκια να πνάζουν, μετά που τόση ζάχαρη που κατανάλωσαν στις γιορτές. Εκτός αν επίναν τίποτε τζιαι εθωρούσαν μαύρα ανθρωπούθκια με τζέρρατα να βουρούν τζιαι να τους πιάνουν τους λουκουμάδες. Εν ηξέρω είμαι σε δίλημμα τωρά. Συνήθως όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά, όι πάντα βέβαια, αλλά μπορεί τζιαι κάτι να παίζει δαμέ. Παίζει- ξιπαίζει εγώ εν είδα ακόμα τίποτε, τζιαι ο πόθος μου να δώ καλικάντζαρους παραμένει ανεκπλήρωτος!