Γνωρίζοντας τα Στρουμφάκια

Μια φορά τζιαι θκυο τζιαιρούς, σε μια μακρινή φανταστική χώρα ζούσαν τα Στρουμφάκια: κάτι μπλε μικροκαμωμένα ανθρωπούθκια, που εφορούσαν ούλλα τα ίδια ρούχα τζιαι εζούσαν χαρούμενα τζιαι ευτυχισμένα σε ένα κοινόβιο, κάπου μέσα στο δάσος της φανταστικής χώρας.

Τα σπιτάκια τους ήταν μέσα σε μανιτάρκα τζιαι ήταν ούλλοι αρσενιτζιοί, φαντάζεσαι αλλαξοκωλιές που εππέφταν... Όσον τζιαι να πεις, εν δύσκολο να ζεις μόνο με ανθρωπούθκια μπλε του ίδιου φύλου. Τέλος πάντων, εβολεύκουνταν.

Ο αρχηγός των μικρών μπλε πλασμάτων, ήταν ένας πορνόγερος Ρώσσος γραμματιζούμενος, που λόγω σέβας για το μεγάλο της ηλικίας του και της χαμηλής επίδοσής συμπαράστασης στο σπάρκωμα, ψηφίστηκε αρχηγός. Για να ξεχωρίζει, άφηκεν μούσιν τζιαι εφόρεν κόtchινα ρούχα, γιατί ήταν κουμμουνιστής τζιαι επίστευκεν στη συλλογικότητα: τα πάντα μοιράζει και σε μιαν αμεσοδημοκρατική κοινότητα, χωρίς κοινωνικές τάξεις. Αλλά τζιείνος θα ήταν ο αρχηγός, οκ με δικαίωμα ψήφου τζιαι η πλειοψηφία να κερδίζει. Ελαλούσαν τον Μπαμπαστρούμφ. Αν τζιαι άθεος, εξωμολόαν τους μέσα-μέσα τζιαι έκαμνεν τους τζιαι κανένα κύρηγμα για να τους έshιει αγαπημένους, με benefits στο σκύψε ευλογημένο. Εχώρισεν τζιαι το χωρκόν σε Πάνω τζιαι Κάτω Στρουμφοχώριν. Εβάφτισέν τους θέμας για να τους ξεχωρίζει, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά τους, που βάσει τούτου εκάμναν τζιαι που μια συγκεκριμένη δουλειά, να περνούν ως πάρατζιει. Τα ονόματά τους ήταν λλίο ππουshτίσιμα, αλλά δεν βαριέσαι σκέφτηκε, είμαστε όλοι αδέρφια, θέλουμε τζιαι λλήν τσαχπινιά τζιαι χαριτωμενιά δαμέ στα ανάθεμα που ζιούμε μανιshίοι μας.

Ο ένας ήταν ο Σπιρτούλης, ήταν σπίρτο shιονοτόν, είχαν τον απλά για εργατικά χέρια, αλλά ήταν άψε σβήσε. Ήταν τζιαι το κόζιν του χωρκού, ο παshιαμάς, έσυρνε μαλακίες να χαχανίζουν. Είχαν τον τζιαι για entertainment. Ο άλλος ήταν ο Ξεφτέρης: είshιεν ένα μολύβι πάνω στ’ αυτί του, αλλά εν ήταν πελεκάνος. Ήταν πολυμήχανος μηχανικός, σπουδασμένος στην Ιαπωνία. Έκαμεν τζιαι ρομπότ μόνος του, να τους βοηθά στο νοικοτζυρκόν. Είχαν τζιαι τον Μάειρα, αλλά ήταν λλίον αχάπαρος τζιαι γλυκο ..... δόντης, που μόνο γλυκά έκαμνεν. Υπήρχεν τζιαι ένας καταϊshεμμένος μουσικός, ο Ντορεμής, που δυστυχώς  μόνο τούντες νότες έφκαλλεν πάνω στην παλιόκαshια την ντρομπέττα του, εξού τζιαι το ονοματάκι (Ε, αφού εν έπαιζεν καλά την .... ντρομπέττα του)! Τζιαι ένας ττακκουρημένος, λάγνος ζωγράφος, ο Λουλλούκκος,  που ποττέ εν είshιεν έμπνευση, τάχα επήαινε στο δάσος να την έβρει, αλλά έρκετουν πίσω ποκαπνιστός τζιαι εζωγράφιζεν σύννεφα .  Άμα ήταν πολλά high επαρέσυρεν τους αθώους σε όργια, με φιλοσοφικές ανθρωπολογικές συζητήσεις. Ξέρεις τί έκαμνεν στο δάσος (!) αλλά μόνο τζιαμέ εμπόρεν, γιατί αν το εμάθαινεν ο Μπαμπαστρούμφ ήταν να κάτσει πάνω. Η «Λούλλα» του χωρκού όμως, ήταν ο Μελένιος. Το μότο του ήταν : «Τα κάνω όλα, μετά τις 2!». Εκυκλοφόραν με ένα γαρύφαλλο στ’αυτί τζιαι εκτελούσεν τζιαι καθήκοντα στυλίστα, άμα εν ήταν απασχολημένος με το να θωρεί τη φάτσα του στες λάντες. 

Υπήρχεν τζιαι ο Κηπουρός που ήταν πολλά macho βιλλάς τζιαι εν εκάθετουν σε κανέναν, ούτε ασχολείτου με κανέναν τους. Το μόνο που τον έκοφτεν ήταν οι καλλιέργειές του, για να παρέχει τροφή στην κοινότητα  τζιαι να σκάφτει κρυφό τούνελ πέρκει φύει μια μέρα που τζιειμέσα, έχοντας τους ούλλους γραμμένους στα .... λάχανά του! Είshιεν ακόμα έναν macho τύπο τατουαζάκια, τον Προκόπη, που ήταν πολλά προκομμένος, εβοήθαν τους ούλλους να φτυχούν τζιαι επειδή εν εγούσταρε πάρκια με ούζα, ούτε πισωγυρίσματα, εκτονώνετουν στα sports. Σε περίπτωσην ανάγκης, έδινε όμως κανένα χεράκι βοηθείας!

Είshιεν τζιαι άλλους που ο Μπαμπαστρούμφ τους είshιεν απλά για γεμωshιάν, αλλά εντα να κάμει, εκράτησέν τους για εθνική άμυνα, να εν τα δολώματα σε περίπτωσην μανιταροπολέμου. Ήταν ο ανεπρόκοπος ο Σκουντούφλης, που εν τον εκάνεν η ατσαλοσύνη του, εν επιάναν με τα shιέρκα του. Κάθε τρεις τζιαι λλίον επήαινεν τζιαι εκουτσούφλαν σε ότι εβρίσκεν ομπρός του, προκαλώντας ζημιές στην κοινότητα. Ήταν τζιαι ο Χαχανούλης, που τον εφωνάζαν Χάχα, γιατί εχασκογέλαν ούλλην την ώρα τζιαι για να τους εκδικηθεί έκαμνεν τους pranks με candid camera, που τις έκαμνε broadcasting στο νυχτερινό σινεμά του χωρκού.  Είχαν τζιαι ένα βρωμόshιοιρον που η μασέλλα του εν εδίαν παμόν, τον Λιχούδη. Πάντα ήταν μπουκκωμένος με κάτι.  Ο Μπαμπαστρούμφ ανυσηχούσε για ενδείξεις παχυσαρκίας και νυμφομανίας, έτσι κάθε μέρα ευλοούσεν τον με ένα κλωνί λαψάνας, που μετά ο Λιχούδης έτρωέν το με τ’αυκά. Ήταν τζιαι ο Γκρινιάρης, «του τη δίνει ο ένας, του τη δίνει ο άλλος», εβαρέθηκεν να τρώει ούλλον..... μακαρούνια, τζιαι έγινεν ιδιότροπος, εκκεντρικός, το πνεύμα της αντιλογίας. Ήταν τζιαι μαζόχας, γιατί εν έφευκε αλλά εκάθετουν πας τα τζιέρρατα των υπολοίπων, έτσι για να τους τη σπάζει. Είχαν τζιαι το Χουζούρη. Tούτος ήταν ο τουρίστας του χωρκού, ο κουρουshμάς. Άπλωθεν ούλλη μέρα ζάμπαν τζιαι ήταν σε camping mode 24/7. Άκουεν reggae ττάππον, καπνίζοντας κανναούριν κρυφά άμα οι άλλοι εδουλεύκαν, που ετραμπάρισκεν που το Λουλλούκκο. Αν δεν εποτζιοιμάτουν στην αιώραν του τζιαι είshιεν καμιά καύλα, ετράβαν τους τζιαι καμιάν ..... φωτογραφίαν, έτσι  για ενθύμιον.

Έξω που το Στρουμφοχώριν, υπήρχε ένας δαιμόνιος αποτυχημένος σάγλης τζιαι άλουτος μάγος, ο Δρακουμέλ, με ένα χτιτζιόν φτείρικο καττούιν, την Ψιψινέλ, που τον εφοάτουν, αλλά είshιεν τον ανάγκη να της σύρνει τίποτε να μεν της ππέφτει το αρφάλιν. Ο Δρακουμέλ, επήρεν πρέφα το Στρουμφοχώριν τζιαι επειδή ήταν φτωχός τζιαι έθελεν ανέλιξην, εθυμήθηκεν ένα ξόρκι που άμα του βάλεις μέσα μιtchιά μπλε ανθωπούθκια, γίνουνται χρυσός. Έτσι κάθεν τρεις τζιαι λλίον εκατέστρωνεν σχέδια να συνάξει Στρουφούθκια να κάμει την τηανιά του.

Ένα αποτυχημένο σχέδιο ήταν να κάμει ένα θυληκό Στρουμφάκι κατάσκοπο, να μπει στο Στρουμφοχώριν τζιαι να διά πληροφορίες, πάση θυσία, αν εχρειάζετουν να τους κάτσει θέμας. Έτσι έκαμε με ξόρκι, τη Στρουμπίτα, αλλά εφκύκεν του λλίο κάshια, ζαομουνταρισμένη, με κορακί ακτένιστο μαλλί. Στην αστοshιάν όμως, θα ήταν καλό τζιαι το χαλάζιν, εσκέφτηκε!

Όταν έκαμε ντού στο χωρκόν το στοιshιόν του λάκκου, εφοηθήκαν τόσο πολλά τα Στρουμφάκια που εκλειωθήκαν μέσα στα μανιταρόσπιτά τους τζιαι εν εφκαίναν. Ο Μπαμπαστρούμφ, εν άντεχεν άλλο τα πουττιλλίκια τους, ήταν να ππέσει πείνα τζιαι καμιά πανούκλα με την τάτσα να κυκλοφορά σαν την Πελλομαλλού μες το χωρκόν, τζιαι εθυμήθηκεν τες παλίες του τέγνες στη Ρωσία - έβλεπεν τζιαι πολλήν Harry Potter - έτσι είπεν να κάμει τζιαι τζιείνος κανένα ξόρκι πέρκει κάτσει. Έπιασε magic mushrooms σαν κύριο συστατικό, μια πουτσότριχα που τον καθένα τους, τες αχρησιμοποίητες πογιές του Λουλλούκκου τζιαι oxygène που το Μελένιο, έκαμέν τα αϊράνιν, είπεν «Coloportus» τζιαι έλουσέν της τα πουπάνω. Η Στρουμπίτα μεταμορφώθηκε σε μια ξανθιά μουννίτσα με καμπύλες, λλίο φτανήν, αλλά πρόσχαρη, χαζό παιδί-χαρά γεμάτο. Άμπα τζιαι εστραωθήκαν το θαύμα, ετρέξαν τα σάλια τους ούλλους τζιαι ανοίξαν τες πόρτες των σπιθκιών τζιαι της καρκιάς τους για το ππαλαζούιν. Ο Μπαμπαστρούμφ άλλαξέν της το όνομα σε πιο σεμνό, τζιαι εφωνάζαν την Στρουμφίτα. Έκαμεν της πρόταση να μείνει στο χωρκό με αντάλλαγμα το κορμί της. Τζιείνη εδέκτηκε τζιαι εμείνισκεν με το Μελένιο που εγίναν κολλητές, τζιαι μετά τες δύο επιάναν βάρδιες. Ήταν ούλλοι χαρούμενοι, εν εθέλαν τίποτε άλλο που τη ζωή τους.

Built for pleasure!

Ήρτεν τζιαι ένα μωρό να ολοκληρώσει την ευτυχία τους, που το εφωνάζαν Μωρό-Στρούμφ. Ο Μπαμπαστρούμφ είπεν τους πως το έφερεν ο πελαργός τζιαι επιστέψαν το τα βούρλα. Στην πραγματικότητα, ήταν το εξώγαμο, αγνώστου πατρος μπασταρτούιν της Στρουμφίτας, αλλά επειδή έχασε τον λοαρκασμό η φτωshιή, ανέλαβε ο Μπαμπαστρούμφ να επιβάλει τάξη και ηθική στο χωρκό. Οι φήμες λαλούν ότι εν του Δρακουμέλ, γιατί είshιεν τη μούττην του, αλλά εν εδέχετουν ο Μπαμπαστρούμφ ότι το ξανθό μάννα εξ’μανιταρκού, εξεπόρτιζεν που το χωρκόν τζιαι έκαμνεν βίζιτες. Άλλες κακές φήμες, λαλούν ότι εν του Λουλλούκκου, γιατί ως αδυφάγος, λάγνος και πανηδονιστής καλλιτέχνης επ’αορίστου τέχνης, εγώνιαζέν την παραπάνω που τους άλλους, τάχα να την κάμει μοτέλλο τζιαι να τη ζωγραφίζει γυμνή μέσα στο δάσος, γιατί ήβρεν τη μούσα του τζιαι τη χαμένη του έμπνευση. Κανένας εν ηξέρει τί εκάμναν τόσες ώρες κάθε μέρα, μέσα στο δάσος..............

Όπως τζιαι να έshιει, έζησαν αυτοί καλά, χεσμένο τον είχαν το Δρακουμέλ, και ‘μεις καλύτερα.

Αυτή είναι η πραγματική ιστορία των Στρουμφακίων με όλα τα παραληπώμενα, που η λογοκρισία απαγόρευσε να δούμε στις οθόνες μας που ήμασταν μικροί, πιθανόν για ευνόητους λόγους!

Πολλοί υποστηρίζουν πως η καρτουνίστικη αυτή ιστορία είναι βασισμένη στον κουμμουνισμό, με κρυφά μυνήματα : (α) Φοράνε όλοι τις ίδιες στολές (β) Δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, μόνο ένας αρχηγός (γ) Είναι κοινόβια ζωή, χωρίς ιδιοτική περιουσία, όλα μοιράζονται ακόμα και η Στρουμφίτα (δ) Ο καθένας στο επάγγελμά του, βάσει των δυνατοτήτων του και (ε) Ο Δρακουμέλ και ο Λιχούδης, είναι εκπρόσωποι του καπιταλισμού. Το κρυφό μήνυμα – Κεντρική Ιδέα: Δεν θα περά-δεν θα περάσει ο καπιταλισμός! Δευτερεύουσα Ιδέα: Η προσαρμογή της διαφορετικότητας (εδώ χαρακτήρων), για το κοινό ώφελος!

Εγώ πιστεύω πως ο Βέλγος καρτουνίστας Πεϊό, εφευρέτης αυτής της θεσπέσιας ιστορίας, έτρωεν magic mushrooms τζιαι εθώρεν μπλε ανθρωπούθκια. Μια μέρα που το παράshιεσε με τα magic mushrooms τζιαι έπιαν τον ατέλειωτο κοψίδι, καθώς έκαμνε download για ώρες στην τουαλέττα, αποφάσισε να γράψει αυτά που μόνο αυτός έβλεπε, για να μείνουν στην ιστορία  ............

Κοινώς: Πούτσες μπλε!

*Appendix: Apologies to my friend Grouchy Ouff (has nothing to do with you) 

& many thanks to my army partner Pikris for inspiration and consultation!