Γιατί η αλλαγή είναι τόσο δύσκολη; Γιατί φοβάμαι το άγνωστο; Γιατί νεκατώνεται το στομάshι μου τζιαι δίνεται κόμπο τζιαι γίνεται πατεριμή; Δεν είμαι κανένα μωρό που τωρά ξεκινά να κάμνει στρατά, αλλά πιάνω τον εαύτο μου να νιώθει σαν φοϊtchιασμένο πουπουκshιούιν κάθε φορά που έχω να αντιμετωπίσω μιαν τεράστιαν αλλαγή.
Πάω πίσω Κύπρο μόνιμα, τόσο τζιαιρόν εξωτερικό, αποφάσισα να κτίσω την "καριέρα" μου τζιαι την ζωή μου τζιαμέ που ανήκω, ως πάρατζιει. Εν μέρει αρέσκει μου πολλά η αλλαγή, είμαι ονειροπόλα, αρέσκουν μου τα άγνωστα, οι περιπέτειες, το καινούριο.
Η αλλαγή εν δύσκολη, εκτός αν είμαι καλοδιωμένη λάθος τζιαι αντιλαμβάνομαι τα ούλλα διαφορετικά. Η αλλαγή εν δύσκολη, γιατί μέσα στο νού μου τον μιτσή έχω την εικόνα του "πώς θα ήθελα να είναι τα πράματα" τζιαι την εικόνα του "πώς πιθανόν να είναι τα πράματα", so οι εικόνες του μυαλού μου με μεταφέρουν σε ένα τόπο αγχώδης ανυσηχίας παρά ανυπομονησίας.
Η αλλαγή εν δύσκολη επίσης, γιατί θέλω σιγουριά και έλεγχο. Θέλω αυτό που είναι νορμάλ και έχει ισορροπία, αλλά θέλω να έχει και μια δόση τρέλας και να γίνεται ευχάριστα απρόβλεπτο.
Η αλλαγή εν δύσκολη, γιατί με αναγκάζει να πιστεύκω στο θεό μου ή ξέρω ‘γω σε μιάν ανώτερη δύναμη. Μην με παρεξηγήσετε, εν έχω κάτι με το θεό σας, αλλά μπροστά στην αλλαγή, αναγκάζομαι να πιστεύκω παραπάνω στο Θεό παρά στον εαυτό μου, γιατί κάποια πράματα δεν εξαρτώνται από μένα πάντα, αλλά ξέρω ‘γω, που μιαν αόρατη υπερδύναμη που κινά την τύχη, τες πιθανότητες τζιαι την μοίρα, τζιαμέ που οι άνθρωποι σταματούν να ρίζουν έλεχγο. Φυσικά δεν είμαι μοιρολάτρης, ούτε λαλώ πώς ούλλα ελέχγονται που αλλού, φυσικά και έχουμε ευθύνη σε ότι γίνεται γύρω μας τζιαι εμείς ορίζουμε ως έναν βαθμό τη μοίρα μας. Σε καταστάσεις όμως που δεν μπορώ να δω τί έρχεται και τί με περιμένει και εκεί που δεν έχω κάτι οικείο να κρατηθώ, βρίσκομαι στη θέση αυτή που πρέπει να εμπιστευθώ κάτι πίο μεγάλο από τον εαυτό μου.
Που την άλλη έτσι σταματάς να νιώθεις τόσο ισχυρός και επιτέλους αντιλαμβάνεσαι πως κάποτε ίσως να πρέπει να πιστεύεις στο θεό σου, όποιος και να’ναι αύτος, ο οποίος δεν αλλάζει ποτέ! Όπου και να είσαι, απ’ όπου και να έρχεσαι, όπου και αν πιστεύεις, είναι παντού το ίδιο και όλοι μας τελικά πιστεύουμε κάπου εκτός από τον εαυτό μας!
"Παρακαλώ φέτρε μου μια μπύρα ή ένα κρασούδιν με κούνες κυπριακές πλής, γιατί εχάρηκα με αυτήν μου την φιλοσόφισην και νιώθω να πιστεύκω. Θεέ μου, βοήθα τον κόσμο να με αντέξει ώσπου να κατεβεί το αεροπλάνο, τζιαι πλής όι να ππέσει". Θέκκιου, πάπαϊ!
