Λούση, της κόκκινης λάμπας

Εκεί που εσείς γιορτάζετε το έθνος και τον αγώνα για την ελευθερία, θυμήθηκα μια ιστορία:

Γνώρισα τη Λουκία έξω από το σπίτι στο οποίο εργάζεται ως πόρνη, στην παλιά Λευκωσία.

Πολλά μπουρδέλα γύρω με κόκκινες λάμπες, στα παλιά παρακμιακά σπίτια της παλιάς Λευκωσίας; σουρεαλιστικές εικόνες Decadence, που θυμίζουν άλλη εποχή.

Έβλεπα κόσμο να πειράζει διάφορες κοπέλες που κάθονταν μέσα στα σπίτια με τις κόκκινες λάμπες, οι περισσότεροι τους φώναζαν από τα ακριβά τους αυτοκίνητα «λετσιά» και «σκατοπουτάνες», ενώ τις έγδυναν με λάγνα μάτια, πιθανόν να ήταν και πελάτες ή νεαροί που έσπαζαν πλάκα. 

Περπατούσα να βρώ το καφενείο Πινέζα και κατέληξα στο Χαράτσι, μην ρωτάτε πώς και στο τέλος κατέληξα να περνώ έξω από την πόρτα ενώς μπουρδέλου. Χάθηκα, εκνευρίστηκα και άργησα πολύ, με πείραζαν κι εμένα στο δρόμο και με έπιασε μια αγοραφοβία ανεξήγητη, έτσι πήρα τηλέφωνο. Καθώς μιλούσα, πετάκτηκε μια φωνή και με πολύ καλή διάθεση, μου εξήγησε πού είναι η Πινέζα: παραδίπλα. Ήταν μια κοπέλα που καθόταν έξω από την πόρτα στο πλάι του δρόμου, σε μια πλαστική καρέκλα. Έκλεισα το τηλέφωνο και μου είπε πως φαινόμουν πολύ συχγισμένη και αγχωμένη και ήθελε να με ηρεμήσει. Σηκώθηκε και περπάτησε μαζί μου και με καθοδήγησε.  Μου μιλούσε πολύ ευγενικά και πιάσαμε και κουβέντα. Μου έκανε εντύπωση που μια πόρνη ήταν τόσο ευγενική και βοηθητική, σε αντίθεση με τους περαστικούς που σχολίαζαν και πείραζαν ό,τι περπατούσε ή έβλεπαν, λες και έκαναν σαφάρι στη μπουρδελοζούγκλα. 

Όταν τελείωσα τα ποτά, πήγα πίσω να της μιλήσω. Μου άρεσε η εικόνα της, η αύρα της. Κάναμε χειραψία, είχε ζεστά χέρια και ήταν γλυκιά. Μιλούσαμε για άσχετα. Οι περαστικοί σχολίαζαν και τους άκουγες:«τί γυρεύει αυτή με μια πόρνη», κάποιοι άλλαζαν και πορεία μην περάσουν από το μπουρδέλο και έριχναν ματιές απαίχθειας και χλευασμού. Τς τς τς...... ήταν ο ήχος που άκουγα για 10 λεπτά για την «κατάντια» μου. Της ζήτησα να τη φωτογραφίσω, της είπα ασχολούμαι με την εικαστική φωτογραφία και κάνω έκθεση και πρόθυμα δέκτηκε, χωρίς ανταμοιβή, χωρίς να κρύβει το πρόσωπό της, χωρίς ιδιοτροπίες, χωρίς φόβο. Μου είπε :«Θέλω να σε βοηθήσω! Προτιμώ το Λούση όμως!».

Στη φωτογράφιση, δεν έλειπαν τα σχόλια και τα πειράγματα από τους περαστικούς : «Δε την πουτάνα που έγινε φωτομοτέλλο», «Λέτσα, ξυμαρισιά θέλεις τζιαι φωτογραφίες τζιαι ποζάρεις γαμώ το» και άλλα πολλά.  Τς τς τς ..... ήταν ο ήχος που άκουγα για 20 λεπτά για την άλλη μου «κατάντια».  Ένιωθα  τόσο θυμό που κοκκίνιζα, λες και έβγαζα καπνό απ’τα ρουθούνια. Κάθε φορά που πήγαινα να μπινελικιάσω κάποιον περαστικό, πεταγόταν η Λουκία και απαντούσε με χαμόγελο:  « Να 'σαι πάντα καλά αγόρι μου – να 'σαι πάντα καλά κορίτσι μου, να πας στο καλό» και ένιωθα τόσο μικρή μπροστά της.

 Δεν την ρώτησα ποτέ για την ιστορία της και πως κατέληξε σε αυτό το επάγγελμα, αν ήταν επιλογή της ή αν την ανέγκασε κάποιος. Δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια. Δεν μου παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα. Δεν ρώτησα από σεβασμο, γιατί δεν είχα το δικαίωμα.

Lucy, the red light woman - 2013

Αυτή είναι η Λούση, μια 63 χρονη γυναίκα που εργάζεται ως πόρνη, στο σώμα μιας 25χρονης. Χαιρετά και βοηθά  τους περαστικούς χωρίς αντάλλαγμα, έχει τρόπους, καλοσύνη και υπομονή: ανθρωπιά με μια λέξη, μια αξία που εμείς χάσαμε από καιρό!

 Την ανθρωπιά πότε θα την γιορτάσουμε;