Το ερώτημα είναι αν είναι επιλογή να ζείς σε μια κατάστασης τρέλας ή αν είναι εντελώς ανεξέλεγκτο. Και εξηγώ: Δεν είναι επιλογή σου να γεννηθείς τρελός ή με νοητική υστέρηση, ούτε επιλογή σου να βιώσεις τραυματικές εμπειρίες που να σκοτώσουν τον ψυχισμό σου. Και απλά: δεν είναι επιλογή σου να ζήσεις πόλεμο, βασανηστήρια, βιασμό ή βιασμούς, σεξουαλικούς και μή, απόρριψη, εκγατάληψη, απώλεια ή απώλειες, φρικτά θεάματα, αιμομιξίες, εξαναγκασμό, υπερβολική αυστηρότητα, να τρώς ξύλο μέχρι να βλέπεις αστεράκια κλπ. Και εκεί που όλοι αρνούνται την ευθύνη, έρχεται σε σένα η υπέρμετρη συναίσθηση να πάρεις την ευθύνη και να σωπάσεις! Παίρνεις μια απόφαση να ζείς και να υπάρχεις όπως εσύ θέλεις: αύτο δεν κάνουν όλοι; Και νιώθεις την απίστευτη άρνηση των άλλων να δεκτούν αυτήν σου την απόφαση , αυτήν σου την ιδιαιτερότητα. Δεν έκανες κάποιο έγκλημα, δεν έβλαψες κανένα, ίσως τον εαυτό σου. Και σύ γελάς γιατί ξέρεις.... Και οι άλλοι σε κοιτάνε παράξενα, γιατί δεν ξέρουν. Σε παίρνουν στον τρελλογιατρό και σου δίνει φάρμακα, σε βάζουν στη στενή γιατί η άρνησή σου για υποταγή ενοχλεί, σε επικυρήττουν επικίνδυνο, σε βάζουν κάτω απο ηλεκτροσόκ και σου περνάνε ζουρλομανδία. Και εκεί χάνεις το παιγνίδι. Παλεύεις να αποδείξεις στον εαυτό σου και στους άλλους την ταυτότητά σου, την ακαιραιότητά σου και την υγεία σου. Σε εξαναγκάζουν να αναθεωρήσεις ότι πιστεύεις για τον εαυτό σου και να το αποδείξεις! Πρέπει να πιστέψεις ότι πιστεύουν οι άλλοι για σένα για να πάψουν να σε θεωρούν τρελό.
Όμως τα φάρμακα δεν σε αφήνουν, οι παραισθήσεις μεγαλώνουν, η εξάρτησή σου δυναμώνει, τα θέλεις, τα έχεις ανάγκη. Σε ηρεμούν, σε αδρανούν, σε κοιμίζουν. Αρχίζουν οι επιπτώσεις στην εμφάνισή σου, χάνεις ή βάζεις κιλά, πέφτουν τα μαλλιά σου, σαπίζουν τα δόντια σου, μαυρίζει το κορμί σου απ' τις βελόνες. Ποιο το νόημα να περιποιηθείς τον εαυτό σου, αφού η κόλαση σου δεν τελειώνει; Αποσύρεσαι. Παρακαλάς να πεθάνεις, κάνεις απόπειρες, γελάς εκεί που δεν πρέπει, λές ασυναρτησίες, κάποτε το αντιλαμβάνεσαι, κάποτε όχι......δεν σε νοιάζει. Ακόμα και έτσι, φτίαχνεις έναν κόσμο που κανένας δεν καταλάβει και είναι μόνο δικός σου. Και έτσι στο τέλος, είσαι και πάλι χαρούμενος με την ετικέτα του τρελού, κρύβοντας τα μυστικά του πόνου σου κάπου βαθιά! Ο γυρισμός είναι για τους παραπάνω κάτι ανεπύτευφκτο.
Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει πρακτικά, κι αν μπορεί, δεν μπορεί πάντα και συνέχεια! Αύτο που μας λείπει είναι η αγάπη, που μόνο αύτη μειώνει τον πόνο και τη θλίψη. Τα επαγγέλματα αυτά είναι δύσκολα και δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτή και όχι παρεξηγήσιμη, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Υπάρχουν και επικίνδυνοι "τρελοί" το γνωρίζω, που χρειάζονται τον τρελλογιατρό για να απομονωθούν. Υπάρχουν και άτομα που τρελλάθηκαν από δικά τους λάθη ή κατ'επιλογήν καταστάσεις και οδηγήθηκαν στο σκότος, πάλι δεν λέω. Κάποτε είναι και ο συνδυασμός γενετικού παράγοντα με περιβάλλον και ψυχολογικές καταστάσεις. Αλλά και πάλι υπάρχει απόλυτη θεραπεία;
Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που διέπραξαν κάποιο έγκλημα, αυτοί κατά την άποψη μου θα'πρεπε να είναι φυλακή και όχι στα τρελάδικα. Και αν υπάρχει ψυχολογιοποίηση κάποιου εγκλήματος, μπορεί ο τρελλογιατρός να κάνει βίζιτες και στη φυλακή. Μήπως οι "τρελοί" να κρύβουν ένα υπερφορτωμένο συναίσθημα που δεν βρήκαν κάποιον να το χαρίσουν, κάποιον να το δεκτεί και να το καταλάβει την συγκεκριμένη στιγμή απελπισίας και τότε απλά το αποσύρουν και αποσύρονται μαζί; Μήπως η τρέλα είναι μια επιλογή άμυνας απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα;
Εύχομαι να σταματήσει ο πόνος στις καρδιές αυτών των ανθρώπων και μια μέρα να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι! Ο κάθε άνθρωπος τελικά έχει τα δικά του όρια και τη δική του πραγματικότητα, ποιος είναι άξιος να τα κρίνει αυτά;
Αφιερωμένο στους ασθενείς που είχα μέχρι τώρα και στους ανθρώπους αυτούς που είδα στα ψυχιατρεία. Αφιερωμένο σε αυτούς που τρέλαναν ή έμπασαν άλλους ανθρώπους στην τρέλα από κακία, αρρωστημένο πάθος και μίσος, αφέλεια, άγνοια ή εθελημένη σιωπή. Αφιερωμένο στους ψυχιάτρους, ψυχολόγους και λοιπούς φροντιστές υγείας........ Χαίρε τρέλα αγιάτρευτη!
