Εμπειρία Ζωής

Πρέπει να σας πω την εμπειρία μου, θα καταλάβετε γιατί!

Η μια από τις πολλές μου κουμπάρες θα γεννούσε και λόγω πολύ σοβαρών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, ζήτησε από εμένα ως αδερφική της φίλη και νονά του πρώτου της τέκνου, να παρευρεθώ μαζί της την ώρα που γεννά, να της κρατώ το χέρι, το πόδι, ό,τι προκύψει λοιπόν, σ'αυτή τη δύσκολη στιγμή. Ως γνωστόν, εκτελώ τα κουμπαρικά μου καθήκοντα σε άριστον βαθμό (είμαι κουμπαρόσπασμα) αλλά και κουμπάρα να μην ήμουν, όταν ο άλλος ζητά εσένα να είσαι παρών σε τέτοια σημαντική και προσωπική στιγμή, δεν λέει να αρνηθείς. Oξά;

Βέβαια είχε τις επιφυλάξεις της φοβούμενη ότι με τις αντιλήψεις που έχω περί μητρότητας και τέτοια, συν ότι χέζομαι τρομακτικά τους γυναικολόγους σε σημείο να τους αποφεύγω όπως αποφεύγω το λιβάνι ότι: (1) Δεν θα θέλω με καμία πουτάνα δύναμη να γίνω μάνα  (2) Θα βάλω Χ σε όλους τους γιατρούς που ξεκινούν από "γυναικο" και θα πάθω κάτι καμιά μέρα και δεν θα γνωρίζω τον λόγο (3) θα λυποθυμήσω από το θέαμα ή από τον φόβο μου, από το μαιευτήριο να καταλήξω στο νεκροτομείο, στην κηδεία μου να με κάψουν, να παίζει το "Show must go on" και ούτω καθεξής......

Από την άλλη, και λόγω καταστάσεων, δεν ένιωθε τόσο άνετα μαζί με κάποιο άλλο πρόσωπο, συν του ότι ξέρει το πάθος μου για εχγειρήσεις, την ψυχραιμία μου σε παροχή πρώτων βοηθειών, το αστείρευτό μου χιούμορ ακόμα και σε ώρες που δεν αρμόζει των περιστάσεων και τις ψυχολογικές, φιλικές και πνευματικές μου ιδιότητες. Τέλος πάντων, έγινε! Το έζησα και αυτό!

Δεν έχω λόγια να σας περιγράψω τις εικόνες ή εστω τα συναισθήματα που ένιωσα! Έχω να σας πω ότι μύριζε σαν κρεοπωλείο! Καλά, θα σας πω! Η γέννα ήταν φυσική και κανονική, χωρίς επιπλοκές. Το μουννοδοχείο γίνεται τεράστιο: σίκλα! Τα αίματα και τα υγρά ρέουν ασταμάτητα, πιο messy επέμβαση πεθαίνεις! Τί δάκτυλα, τί ψαλίδια και τί λαβίδες μπαίνουν εκεί που φαντάζεσαι, δεν φαντάζεσαι! Ο πόνος αρκετός και πολύ υποκειμενικά ανεκτός! Το σπρώξιμο και το πόβγαλμα του χεριού μου που τσιλλά, σφίγγει, τραβά, ακκάννει η γεννούσα, απίστευτο! Ως τη στιγμή που σφίγγεται τελευταία φορά και ένα μαύρο μωρό ξεπροβάλλει και με πίεση εκτινάσσεται στην κυριολεξία μέσα στη λάντα με τα αίματα και λοιπά υγρά. 

Με το πρώτο κλάμα, απλά έκλαψα με λυγμούς, φίλησα τη φίλη μου και έβαλα το κεφάλι μου δίπλα στο δικό της (όπως στα έργα). Έκοψαν τον ομφάλιο λώρο και βγάλανε τον σάκο. Ένα από τα αστεία μου ήταν να κάμουμε shιεφταλιές με αυτόν. Ήρτεν της να με πνίξει με τον ομφάλιο λώρο, γιατί εβασανίζετουν να γελά τόσες ώρες στον πόνο της. Την έραψαν λευκαρίτικα. Μας έφεραν το μωρό που άσπρισε! Τα ξέχασε όλα! Ήταν τόσο χαρούμενη, τόσο ανακουφισμένη, είχε στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο και υγιέστατο παιδί, το οποίο αμέσως το μπαγάσικο άνοιξε τα μάτια του και ανταποκρινόταν στις φωνές μας με ήχους και "χαμόγελα".  Μέσα μου έπαιζε το "Amazing" των Aerosmith non stop και σκεφτόμουν πως ίσως να βάφτισα το λάθος παιδί. Οξά;
Μέσα μου γεννήθηκαν τόσα πολλά που αγνοούσα ότι υπάρχει έστω η παραμικρή πιθανότητα να. Πιχι: Να μάθω και 'γω να ανοίγω τα πόδια μου στον ειδικό γιατρό και να ανέχομαι το ψαχούλεμα με μητρομήλη και λαβιδοτέτοια για το καλό μου. Να μάθω πόσο τέλεια είναι η φύση μας, αν όλα πάνε φυσιολογικά....πώς στο καλό το μωρό ξέρει να πάρει θέση και θέλει να βγεί (;) τί μηχανισμός υπάρχει (;) και γαμώ τα ένστικτα! Να μάθω να αντέχω τον πόνο.... πόσο ψύχραιμη και κιουρία ήταν η φίλη μου, έστω αν ξαναγέννησε με καισαρική και πόσο όμορφη ήταν, έλαμπε, παρ'όλη την ταλαιπωρία  ........ εγώ ίσως να γινόμουν ρεζίλι, σίουρα ήταν να ξετίμαζα! Υπάρχουν θαύματα, γιατί εν εξηγείται αλλιώς πως η μάνα ξεχνά τον πόνο αμέσως και πόση μαγική εν η στιγμή που παίρνει το μωρό της αγκαλιά για πρώτη φορά! Γεννήθηκε ο Hannibal Lecter μέσα μου, καλάν η ιατρική. Δεν λιποθύμησα, ούτε ζαλίστηκα, ούτε φοβήθηκα λεπτό! Κάθε άλλο έβλεπα καλά-καλά και βοηθούσα τον γιατρό. Μου είπε πως χαραμίστηκα και πως κάνω για χειρούργος. Επήρα πάνω μου! Έξερα τζιαι τα εργαλεία τζιαι εποτάβριζά τα. Τέλος, ανακάλυψα ότι έχω μητρικό ένστικτο! Όχι μόνο δεν φοβήθηκα, αλλά ζήλεψα! Θέλω και 'γω κάποτε, κάποτε βρε παιδί μου να βιώσω αυτήν την εμπειρία, να βγάλω από μέσα μου ένα πλάσμα και να είναι δικό μου. Ακούεται λλίο scary έτσι που το γράφω, αλλά αλήθκεια σας λαλώ έτσι εμπειρία δεν υπάρχει στον κόσμον ούλλον! Τα άλλα ούλλα θα έρτουν από μόνα τους, πέστε το και στη Βεατρίκη!

Βγήκα από το σφαγείο χαρούμενη, να ανακοινώσω στους παππούδες και λοιπούς συγγενείς τα χαρμόσυνα νέα. Τα πόδια μου έτρεμαν. Φορούσα τα ίδια ρούχα με τον γιατρό. Με σταματά μια γυναίκα:

- I want to take my baby into my room, is it ok nurse?

- I'm not a nurse, I'm a doctor honey. Let me ask a nurse about it! 

(Πάντα έθελα να το πω τούτο τζιαι αν έχω αϊπιν πε μου!!!!)