Ψαρο-κουβέντες # 2 : Το πνίγει το καλαμάρι!

Πάμε λοιπόν σε ψαροταβέρνα. Εγώ εν τρώω κρέατα τζιαι ψάρκα, αλλά επήα για την παρέα. Παλιά τα ψάρκα τζιαι τα μαλάκια πάσης φύσεως ήταν τα αγαπημένα μου, είχα το μαλακομαγνήτη!  Με τον τζιαιρό που .... εμεγάλωσα τζιαι ωρίμασα - λέμε τώρα, έκοψα τζιαι τες μαλακίες, τζιαι τα μαλάκια,  έκοψα τζιαι τα ψάρκα. Τρέφομαι με πλαχτόν! Εντα σου φαίνεται παράξενο; Αφού είπα σου, είμαι τζιαι γοργόνα! Τριολισμένη μεν, αλλά έχω τούντην ιδιότητα να παίρνω διάφορες μορφές! Μπορείς τζιαι συ;

Να μπώ στο κυρίως μενού, γιατί είμαι σίουρη ετρέξαν τα σάλια σου........
Καθούμαστε που λες να παραγγείλουν μεζέδες τζιαι εδίαν μου η μυρωθκιά μέσα στα ρουθούνια, εφύσαν τζιαι το αερούδιν, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα ......και στ'αρχίδια μου.... πολλά ρελάξ φάση τζιαι πολλά όμορφη, κάμε το σκηνικό στο νού σου, με μουσική υπόκρουση chill out - στρινιάρικη μουσική. Τζιαι ξαφνικά ήταν σαν να άκουες το soundtrack του Omen (https://www.youtube.com/watch?v=OAFCiEFX6ag) να σου χαλά την ηρεμία τζιαι την αγαλίαση. Γυρίζω πίσω τζιαι θωρώ : ένα βουρβουλλοshιοιρίν 7-8 χρονών των 70 κιλών, να καταβροχθίζει καλαμάρι με τα shιέρκα τζιαι να κάμνει ήχους ηδονής σαν καταπίνει τζιαι να παουρίζει να μεν τζίσει κανένας μεσ'το πιάτο του. Να ππέφτουν κομμάθκια καλαμαρκού που το στόμα του, να σκουπίζεται πάνω του τζιαι να συνεχίζει να τρώει χωρίς παμόν τζιαι αιδώ. Επροσπάθησα να μεν δώκω σημμασία, εν μου έππεφτεν λός τζιαι γυρίζω να δω τη θάλασσα τζιαι να φύω την εικόνα που μέσα στο νού μου. Εγυρίσαν τζιαι οι άλλοι, εστυλλομμαθκιάσαν, αλλά αφήκαν το ως τζιαμέ. Τζιαι ξάφνου, ένα πόι καλαμαρκού εξφενδονισμένο, βρίσκει το ποτήρι του κραshιού τζιαι τσούκ, ππέφτει πάνω στο άσπρο μου το παντελόνι! Ακούω σφοδρά γέλια λες τζιαι άκουες ανέκδοτα του Σερβετά τζιαι με απόλυτην ηρεμία γυρίζω πίσω : Το χαριτωμένο και βουρβουλλένιο βουλιμικό παιδάκι, έσυρέν μου ένα πόι που το καλαμάρι που είshιε μέσα στο στόμα του τζιαι βλέπει με τζιαι γελά δυνατά!  Πανικόβλητοι οι γονείς, σηκώνονται να απολογηθούν ερχόμενοι στο τραπέζι μας και τότε το μικρό σούμο νιντζάκι αρχίζει την τσιρίδα! Κανονικά! Λες τζιαι επιάν του ούλλο το φαί που μέσα στο στόμα.
- Σιωπή Αντρέα, Τάκη το μωρό!
- Θέλω πίσω το καλαμάρι μου.
- Γιέ μου, έππεσεν χαμέ, έσυρες το της κοπέλλας, έφαες τόσο καλαμάρι. Κανεί!
- Το καλαμάαααααα ριν μου........ (ουά, ουά, βρέκε κεξ και λοιπά)

Εν έφκαλλεν φάουσαν, έτσι εσηκώθηκα τζιαι επήρα του το πόι του καλαμαρκού!
Χάρμα οφθαλμών! Έκαμεν μου τζιαι ένα χαμογελούιν μέσα στη μίξη δακρύων τζιαι μυξών που εππέφταν στες ροδοκόκκινες βουκκούες του που την πίεση να κλάψει. Πιάννει το τζιαι ευτυχώς επέταξέν το τζιαι εν το έφαεν τζιαι τζιείνο. Είδα τον με το ύφος: "Αφού ήταν να το πετάξεις ρε θκιάολε γιατί αγκάνιζες τόσην ώρα;" τζιαι ανταπέδωσε πίσω στη σκέψη μου - γιατί έχω το, μεν με βλέπεις έτσι - με ένα δαιμονισμένο ύφος, όπως πιάννω εγώ άμα θέλω να ειρωνευτώ κάποιον! Έθελα να τον πατσαρκάσω! Εσυγκρατήθηκα, τουλάχιστον έσκασεν. 
- Τρώει.... το καλαμάριν του α........, λέει το Τριολούιν.
- Όι μάνα μου, εν τρώει καλαμάρι, πνίει το! 

Τζιαι επιάσαν τον τζιαι εφύαν, άρων άρων.

Και ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα αυτής της κουβέντας;

Δεν θα κάτσω να αναλύσω την παιδική παχυσαρκία τζιαι τρόπους χειρισμού παχύσαρκων ατίθασων παιδιών, τούτα εν γενετικά, βιολογικά, το περιβάλλον, οι γονείς.... χωρίς να θέλω να θίξω πραγματικά κανέναν - μα τον Ποσειδώνα (!) - ούτε τους γονείς, ούτε τα μωρά που εν παχύσαρκα. Βλέπω το με τραφελαγικό τρόπο, εξού και οι  χαρακτηρισμοί μου τζιαι πιστεύκω ότι τόσο τέθκοια μωρά, όσο τζιαι οι γονιοί τους θέλουν την κατανόηση τζιαι την συμπαράστασή μας! Αλήθκεια, πιστεύκω το!

Το ηθικό δίδαγμα για μένα όμως ποιον ένει;

α) Μεν ξαναπάεις σε ψαροταβέρνα;
β) Αν ξαναπάεις ψαροταβέρνα, βάλε σκουρόχρωμα ρούχα;
γ) Κάμνεις πολλή μπλοκκοπαρέα με την Αχάπαρη τζιαι θα πάρεις σύντομα την μορφή του Μητσοτάκη;
δ) Ο μαλακομαγνήτης εν έφυεν ακόμα;
ε) Μια αθώα αντίδραση σε ένα ερέθισμα μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη αντίδραση;

Νομίζω ήβρα το! : "This is what not to do when a bird shits on you"!
Έμεινέν μας τζιαι η τάτσα!